Spór o to, jaki kształt powinno mieć państwo ciągnie się od początku dziejów naszej cywilizacji. Ludzie, którzy posiadali władzę dążyli zwykle do spełnienia partykularnych celów, realizacji jakiejś wizji.
Jakby ktoś nie wiedział, to Platon napisał kiedyś zbiór zaleceń i wskazówek na temat jak powinno wyglądać idealne państwo. Opisy w "Państwie" zdominowały sprawy związane z wojskiem i elitą rządzącą; pozostałą ludność potraktował tak, jak traktuje się zwierzęta - wyłącznie po to aby wykorzystać ich do konkretnych celów, bez zwracania uwagi na potrzeby, uczucia, to wszystko co jest związane ze sferą duchową, ponieważ ta warstwa z założenia miał być tego wszystkiego pozbawiona. Mieli zajmować się praca i tylko pracą.
Taki sposób podejścia do innych ludzi odnajdujemy w totalitaryzmach XX wieku, w których masa nie miała prawa do uczuć a ci, którzy na tę masę mogli wpływać, mogli decydować o ich losach, nie zawracali sobie głowy tym, że to są ludzie. Warto przypomnieć sobie hitleryzm czy stalinizm, w których ludzka jednostka była niczym. Można było posłać tysiące ludzi na śmierć, bo przecież narodzą się nowi. W pismach Karla Poppera czytamy, że robotnicy dla Platona "byli [oni] dlań ludzkim bydłem, którego jedynym zadaniem było zaspokajanie potrzeb materialnych klasy rządzącej".
Jak to możliwe, że głowie wrażliwego skądinąd filozofa, powstał tak makabryczny pomysł; jak to możliwe, że ktoś, kto zajmował się etyką, wysnuł projekt w przyszłości zrealizowany w formie totalitaryzmu? Jak logicznie wytłumaczyć powiązanie idei państwa, którego dobro usprawiedliwia wszelkiego rodzaju niesprawiedliwość poczynioną poszczególnym obywatelom?
Ta neospartańska metoda zarządzania państwem nie spodobała się wielu wówczas (na nieszczęście trafiła na podatny grunt znacznie później). Dionizjos I, król Syrakuz, przyjął na swój dwór Platona w charakterze doradcy, jednak ta przygoda skończyła się dla Platona prawie tragicznie: nie tylko został zwolniony z wykonywania obowiązków, ale i prawie sprzedany jako niewolnik. Gdyby nie pomoc Annikerisa z Cyreny, myśliciel skończyłby jako niewolnik na targu niewolników.
Dopiero w XX wieku Platon doczekał się naśladowców, czyli hitlerowców i stalinistów.
|
Platon był uczeniem Sokratesa. Jego główne dzieła: „Państwo” - wizja państwa i „Prawo”; obejmują wszystkie ówczesne dyscypliny naukowe. Platon zalicza się do autorów tzw. złotej myśli. Był prekursorem totalitaryzmu, twierdził że rządzić mają filozofowie i wojskowi. Państwo Platona jest komunizmem utopijnym. Podtrzymał wiele myśli Sokratesa:
• materia - odbicie ducha idei,
• świat Platona - świat materialny i idei (niewidzialne),
• miłość, przyjaźń, piękno - wielkie znaczenie mają dla ludzi.
|
W IV wieku p.n.e. Platon swoje rozważania o idealnym państwie zapisał w 10 księgach. Jednak, aby najlepiej zrozumieć jego koncepcje państwa należy zastanowić się, co sprawiło, że Platon zajął się tą sprawą.
Filozof urodził się w trakcie wojny peloponeskiej, która miała zapewnić hegemonię w helleńskim świecie a przyniosła zaś liczne straty. Ateny powoli chyliły się ku upadkowi, Platon obserwował ten upadek największego z greckich polis i na pewno niejednokrotnie zadawał sobie pytanie o przyczynę. Dzieło Platona zawiera zarówno krytykę panujących porządków jak i propozycję zmian. Jako bezpośrednią przyczynę upadku ustroju podaje złe postępowanie władz oraz samą demokrację. Dostrzegając, szerzącą się korupcje ateńskich urzędników, złe wykorzystywanie publicznych pieniędzy oraz nietrafione decyzje, Platon wyciągnął wniosek, że władza działa zwykle tylko w swoim interesie, który nie zawsze jest zgodny z dobrem państwa.
Postawę filozofa wobec takiego stanu najwyraźniej widać w księdze ósmej, gdzie bardzo złośliwie i dobitnie wytyka wady panującego ustroju. Tym wszystkim problemom miała zaradzić koncepcja Platona.
Według Platona rozum powinien dążyć do mądrości, wola okazywać męstwo, a nad pożądaniem należy panować znając umiar.
Dopiero, gdy wszystkie te części człowieka funkcjonują prawidłowo jako całość to mamy do czynienia z człowiekiem sprawiedliwym. W platońskiej szkole młodzież powinna najpierw uczyć się panować nad żądzami, a następnie rozwijać męstwo. Na koniec rozum powinien osiągnąć mądrość.
Platon wyobrażał sobie państwo działające na takiej samej zasadzie jak człowiek, czyli z zachowaniem identycznego podziału. Dzieląc państwo na trzy kasty przyporządkował każdej jedną część człowieka. I tak głowie przyporządkował władze, piersi – strażników, (czyli żołnierzy), a podbrzuszu wytwórców (robotników). Żadna z tych grup nie osiągała doskonałości z osobna, żadna nie funkcjonowała bez związku z pozostałymi, dopiero wszystkie razem tworzyły harmonijną, składającą się z nierównych części – całość. Widzimy tu, że państwo staje ponad jednostką, jednostka stanowi część składową całości.
Filozofię Platona jak również koncepcję państwa cechuje racjonalizm. Idealne państwo jest rządzone rozumem przez „miłośników mądrości”, czyli filozofów.
Warto wspomnieć, że filozof jako pierwszy napisał, że kobiety mają takie same możliwości w zdobywaniu wiedzy i w niczym nie ustępują mężczyznom, tak, więc i kobiety mogłyby rządzić państwem platońskim. W jednej ze swoich ksiąg napisał, że państwo, które nie kształci i nie ćwiczy kobiet, jest jak człowiek, który trenuje tylko prawą rękę.
Platon uważał, że obywatele znajdujący się w dwóch najniższych kastach powinni wyrzec się rodziny a wychowanie dzieci powierzyć ludziom wykształconym. Jako pierwszy stworzył pomysł publicznych przedszkoli i całodziennych szkół. Popierał także metody spartańskie, według niego dobrym pomysłem jest po porodzie zostawić przy życiu tylko dzieci zupełnie zdrowe, a chore lub kalekie zabić.
W dziele Platona można dostrzec wiele podobieństw ateńskiego ustroju do sytuacji, jaka panowała w Sparcie, łatwo zauważyć, że tamtejszy system państwa wyraźnie mu imponował i to właśnie, dlatego zaczerpnął z niego wiele pomysłów np. system edukacji. Zresztą jest to uzasadnione, Sparta wyszła z wojny peloponeskiej na znacznie lepszej pozycji niż Ateny. Panował tam porządek i wewnętrzna harmonia, państwo było dobrze rządzone a obywatele byli zadowoleni, czego nie można było powiedzieć o państwie Ateńskim.
Wg Platona rządy ludzi odważnych, mężnych, uczciwych powinny cechować się cnotą, czyli osiąganiem celów godzących cele osobiste z celami całej wspólnoty i najważniejszą z cech czyli sprawiedliwością. Filozofowie, politycy, władcy wymyślają prawa i egzekwują je. Władca – filozof rozumie idee sprawiedliwości i musi przestrzegać praw. Władza jest sprawiedliwa, jeśli nie stoi ponad prawem.
Platon według swoich koncepcji stworzył wizję polis idealnej czyli takiej, którą rządzi idea uniwersalnego dobra i sprawiedliwości. W państwie wszystko musi mieć charakter powszechny – nie ma tu miejsca na indywidualność, lecz jedynie najbardziej ogólne zasady, wzorce. Państwo jest jednym organizmem, wszyscy obywatele muszą mieć ten sam cel, jest to warunek ładu.
Państwo musi być ascetyczne, konieczne jest wyrzeczenie się wszelkich dóbr doczesnych. Ma panować komunizm - nie jest to rozumiane jako wspólne posiadanie ale jako wyrzeczenie się prawa do posiadania oczywiście na rzecz państwa.
Idealne społeczeństwo to takie, w którym wszystkie te elementy funkcjonują harmonijnie. Żołnierze pomagają władcom utrzymać resztę obywateli pod łagodną, lecz pełną kontrolą. W państwie idealnym nie ma konfliktów, każda klasa jest szczęśliwa i zadowolona dzięki robieniu tego, do czego się najbardziej nadaje.
Platońska teoria państwa to normatywna teoria państwa “najlepszego” skonstruowana wg idei dobra i sprawiedliwości. Państwo “najlepsze” winno dążyć do najwyższych zalet za jakie Platon uważał powszechność i stałość.
Program Platona był jeden dla wszystkich, nie podlegał przystosowaniom ani rozwojowi państwa, od obywateli wymagał stałości w sposobie myślenia i odczuwania.
Hierarchia społeczna została oparta przez Platona na hierarchii wiedzy. Mędrcy dochodzą do pełnej prawdy przez zdobycie kluczy otwierających przed nimi tajemnice świata idei; wojownicy poznają tylko część prawdy, prostacy zaledwie jej strzępy.
Idealne państwo to państwo ascetyczne, ponieważ cel do jakiego dąży jest idealny, którego osiągnięcie nie zapewnia obywatelom bezpośrednich korzyści, rozkoszy czy dóbr doczesnych. Wymaga wyrzeczenia się dóbr doczesnych. Ale te wyrzeczenia dotyczyły tylko dwóch wyższych stanów tj. strażników i wojowników. Dla nich została zniesiona własność indywidualna. W państwie obowiązywał ustrój komunistyczny, w którym wspólnym było wyrzeczenie się. Stan najniższy – rzemieślnicy nie podlegali rygorom, ponieważ nie brali udziału w dążeniach do doskonałości.
Ideą państwa platońskiego było podporządkowanie jednostek państwu, a państwa celom czysto moralnym, idealnym, powszechnym i stałym. W państwie idealnym nie liczono się z wolnością i szczęściem człowieka
Jednostka w platońskiej wizji nie była wartością suwerenną i samoistną, a jej szczęście osobiste i dobre samopoczucie nie stanowiły przedmiotu troski. Jednostka miała wartość o tyle tylko, o ile życie i działanie służyły realizacji ogólnych celów państwa. Idea państwa zajmowała wyższe miejsce w obiektywnej hierarchii, a niżeli jednostki. To nie państwo istniało dzięki jednostce, ale jednostka żyła dzięki państwu. Grupy rządzące żyły we wspólnocie rodzinnej i majątkowej. Nie znały rodzin. Związki kobiet i mężczyzn wyznaczał los, wychowanie dzieci było wspólne i odbywało się na koszt państwa (rodzice nie znali swojego potomstwa). Elita nie znała własności prywatnej. Platon był zdania, że wyzwolenie od pokus osobistych, rodzinnych i majątkowych pozwoli na dystans wobec polityki, a tym samym na właściwe, szczęśliwe rządzenie
Według Platona człowiek to element państwa, o tym co dobre dla człowieka rozstrzyga państwo. Ujmował wszystko w odniesieniu makroekonomicznym, twierdził że „wszystko jest dla państwa, przez państwo, w państwie” ,a jednostka jest podporządkowana państwu: „państwo jest wszystkim, jednostka niczym” (podobnie jest w ustroju totalitarnym.) Państwem powinna rządzić klasa elitarna, klasa rządząca. Podkreślał, że funkcja rządzenia jest funkcją wręcz nieograniczoną, stąd też pojawia się u niego idea centralnego planowania gospodarczego - ustrój komunistyczny i korporacyjny. Rządzący chcąc spełnić istotny warunek rządzenia musieli bezwzględnie wyrzec się własności prywatnej (wszystko musieli oddać nawet żony), wszystko miało być wspólne, wszystko miało być podporządkowane jednemu celowi, czyli państwu.
Wg Platona ustrój demokratyczny jest najbardziej chwiejny. Cechują go brak dyscypliny społecznej i respektu dla władzy, anarchia, brak kompetencji rządzących i demoralizacja wśród ludu. Zręczny demagog nie ma trudności w zapanowaniu nad motłochem. Demokracja prowadzi nieuchronnie do tyranii. A ta z kolei do obalenia tej tyranii.
Więc następuje timokracja - pojawiają się ludzie odważni, mężni, uczciwi, którzy walczą dla idei. Zaczynają patrzeć na własny interes. Myślą: obaliłem tyrana więc powinienem mieć więcej korzyści. Następuje podział na idealistów i arystokrację, czyli grupę ludzi, która monopolizuje władzę. Na zewnątrz monopolizuje mit, że ta władza wykonywana jest w interesie ogółu, dobra wspólnego. Arystokracja przekształca się w oligarchię.
Oligarchia - Zwyciężają największe namiętności: miłość do pieniądza, bogactwa. Brak racjonalnego myślenia, że ten interes przeznaczony jest dla dobra wspólnego, dla ogółu. Arystokraci nie patrząc na innych zagarniają wszystkie dobra. Pojawia się sprzeciw, wszyscy zaczynają chcieć rządzić. Następuje demokracja – rządy ludu.
- Demokracja - każdy chce mieć władzę i pieniądze. Każdy chce rządzić, demokracja staje się w końcu anarchią.
- Anarchia- ludzie dążą do silnej władzy, mówią, że wreszcie trzeba zrobić porządek. Ale żebym miał z tego korzyść, będę obiecywał (demagog- który wszystkim obiecuje wszystko) Robi się z niego tyran.
- Tyrania - ustrój zdecydowanie najgorszy, racją stanu jest tu interes osobisty despoty - karierowicza. Ponieważ na dłuższą metę jest on niemożliwy pojawiają się ludzie odważni, mężni, uczciwi którzy obalają tyrana. Tyrania zmienia się w timokrację.
W ten sposób wg. Teorii krążenia ustrojów następuje powrót do pierwotnej formy i wszystko rozpoczyna się od nowa.
Jaka jest geneza państwa? Państwo stworzył człowiek. Powstaje ono wówczas, gdy nikt nie zdoła dbać w dostateczny sposób o zaspokojenie swych potrzeb lecz zdany jest na pomoc wielu. Państwo tworzy się w wyniku naszej wzajemnej potrzeby. Naczelną zasada realnych tworów państwowych wcale nie jest rozum ale odwaga (timokracja), anarchia (demokracja), chciwość (oligarchia), strach i zbrodnia (tyrania).
Jak więc widzimy doktryna Platona jest widoczna do dnia dzisiejszego w wielu innych doktrynach. Głównie w komunizmie, ale również choć w mniejszym stopniu w doktrynach faszystowskiej i nazistowskiej.
źródła:
Posty
0 komentarze:
Prześlij komentarz