Zbrodnia UPA w Cisnej i Akcja Wisła

Zbrodnie UPA pamiętamy

Banderowcom żyć nie damy

https://www.facebook.com/zbrodniepapamietamy

Strona mająca na celu uświadomić społeczeństwu iż w konflikcie Ukraina vs Rosja nie ma dobrych i złych. Są źli i jeszcze gorsi.


Zbrodnia UPA w Cisnej

Cisna - to wieś obecnie położona w Polsce, w Bieszczadach, w województwie podkarpackim, w powiecie leskim.

W rejonie Cisnej  po wycofaniu się wojsk niemieckich i wkroczeniu Armii Radzieckiej, zaczęły się tam organizować oddziały UPA, znajdując oparcie w miejscowej ludności ukraińskiej.
11 stycznia 1946 roku w Cisnej miało miejsce wydarzenie, które obecnie upamiętnia pomnik, który wystawiono „Poległym w walce o utrwalanie władzy ludowej”. Wokół pomnika zrekonstruowano drewniano – ziemne umocnienia, w których polska załoga Cisnej odpierała ataki Ukraińców. UPA zamordowała 13 osób, w tym dwie czteroosobowe rodziny wraz z dziećmi, 3 przedwojennych policjantów, w tym żonę jednego z nich oraz 1 milicjanta. UPA zaatakowało także posterunek MO, którego broniło 9 milicjantów.

Pierwsza sotnia UPA pojawiła się w Cisnej już latem 1944 roku i szybko dała odczuć mieszkańcom, z czym będą mieli do czynienia. Dwóch gospodarzy wyprowadzono do lasu jako podejrzanych o niechętny stosunek do Ukraińców i od tamtej pory nikt ich żywych nie zobaczył, po dłuższym czasie w lesie odnaleziono ich zmasakrowane zwłoki. W październiku 1944 roku w Cisnej ustawiono posterunek w MO. W milicji służyli byli partyzanci doświadczeni w walkach z UPA.

Pierwszy atak UPA miał miejsce 24 lipca 1945 r., kiedy w niejasnych okolicznościach wyleciał w powietrze posterunek Milicji Obywatelskiej, zginęło wówczas 6 funkcjonariuszy milicji. Po tych wydarzeniach milicjanci wybudowali umocniony punkt oporu, w którym później odpierali kolejne ataki UPA.

11 stycznia 1946 roku miał kolejny atak UPA w sile sotni „Bira”  oraz dwóch czot z sotni „Chrina”. Banderowcy najpierw podpalili szkołę i urząd gminy, następnie dwór oraz 8 polskich gospodarstw. Żywcem spłonęła 4-osobowa rodzina Macieszków, matka oraz jej dzieci: 19-letnia Ania, 16-letnia Jadzia oraz 10-letni Zbyszek. W kolejnym domu od  wybuchu wrzuconego granatu zginęła kolejna 4-osobową rodzina Jędrzejczaków: matka i trojka dzieci, z których najstarsze liczyło 10 lat. UPA dokonało również grabieży ich dobytku. Zginęli też trzech przedwojennych policjantów, banderowcy bestialsko zamordowali ich masakrując ciała (obdzierając ze skóry, obcinając języki, uszy, genitalia), następnie wrzucili w ogień. Zginęła żona jednego z policjantów, zastrzelili też 1 milicjanta przebywającego w domu.

UPA próbowało też zdobyć posterunek PO na wzgórzu Kamionka (Betlejemka), którego broniła 9 milicjantów. W obronie dużą rolę odegrały miny, które obrońcy detonowali za pomocą rozciągniętych drutów. Szturmy ponawiane były przez całą noc z 11 na 12 stycznia, aż rankiem po 10 godzinach walki banderowcy odstąpili od oblężenia i uciekli w lasy, zabierając 27 zabitych.

Foto: pomnik upamiętniający obrońców Cisnej

Powtórzmy fakty: do zbrodni w Cisnej doszło 11-go stycznia 1946r., czyli już po zakończeniu II-ej Wojny Światowej. Kolejny fakt - oddziały UPA w rejonie Cisnej zaczęły się organizować po wycofaniu się wojsk niemieckich i wkroczeniu Armii Radzieckiej na te tereny. Czyli de facto to Rosja Soviecka odpowiada prawnie za to co się wtedy tam działo. Podobnie jak Polacy nie zgadzają się aby obozy koncentracyjne na terenie Polski nazywano polskimi, gdyż były one prowadzone przez Niemców, okopujących wtedy Polskę tak nie możemy obarczać jednostronnie Ukraińców, nie wspominając o tym, ze tereny obecnej Ukrainy znajdowały się pod okupacją i jurysdykcją niemiecką a później rosyjską.  Po wybuchu II wojny światowej, zgodnie z ustaleniami tzw. paktu Ribbentrop-Mołotow, ziemie wschodnie Polski (nazwane wówczas Ukrainą Zachodnią) zostały włączone do Ukraińskiej SRR.


Akcja Wisła

28 kwietnia 1947 roku o świcie grupa operacyjna "Wisła" rozpoczęła wysiedlenie ludności ukraińskiej z południowo-wschodniej Polski. W ciągu trzech miesięcy na Ziemie Zachodnie i Północne przymusowo przesiedlono ponad 140 tys. Ukraińców.

Głównym zadaniem akcji "Wisła" było nie tyle zniszczenie UPA, ale czystka etniczna wymierzona przeciwko niepolskiej ludności zamieszkującej tereny Polski Południowo-Wschodniej. Władze polskie twierdziły, że wysiedlenie ludności ukraińskiej ma służyć zwalczeniu partyzantki ukraińskiej, oraz że ludność ukraińska stanowiła dla OUN-UPA bazę zaopatrzenia i schronienia, a przede wszystkim zaplecze werbunkowe.

Akcja „Wisła” rozpoczęta o świcie 28 kwietnia 1947 r. trwała trzy miesiące. Przebiegała w sposób niezmiernie brutalny i bezwzględny. Ludność ukraińska zmuszana była do opuszczania swoich domów w ciągu 2-3 godz. Pozwalano jej zabrać jedynie 25 kg ładunku. Wysiedlone wsie rabowano, a następnie palono. Ukraińców bito i torturowano. Przeprowadzano również selekcje w celu wykrycia członków UPA i jej sympatyków. Podejrzanych kierowano do obozu koncentracyjnego w Jaworznie, w którym panowały straszne warunki. W sumie trafiło tam blisko 4 tys. osób, w tym ponad 700 kobiet i dzieci. 160 Ukraińców poniosło w nim śmierć, której przyczyną był głód, choroby i stosowane w obozie tortury.

Akcja "Wisła" spotkała się tylko z moralnym potępieniem przez polskie instytucje. W 1990 r. uchwałę w tej sprawie podjął Senat.


Odpowiedzialność i wnioski na przyszłość

Szkoda ze tak wiele osób skupia sie na tym co dzieli nasze narody. Historia bywa okrutna i trzeba o niej pamiętać, jednak chyba warto skupić się na przyszłości. Dobrze by było aby więcej osób potrafiło odnaleźć balans przeszłość-teraźniejszość-przyszłość.

Polecam zastanowić się komu tak naprawdę zależy na podsycaniu nienawiści między Ukraińcami i Polakami i kto ma w tym interes żebyśmy za bardzo nie zaczęli ze sobą współpracować. Może wtedy zastanowicie się nad sensem wykopywania co tydzień tej samej historii poszerzonej o kolejne barwne opisy odcinania uszu rąk i innych kończyn podczas Rzezi Wołyńskiej.

Jestem ciekaw dlaczego mówi się tylko o rzeczach które nas dzielą, a nie o tych które nas łączą jak np. ataku na Hrubieszów i Werbkowice.

Na Ukrainie są przekazy historyczne świadczące o tym, że napady na polskie osady były dziełem oddziałów NKWD podszywających się pod sotnie UPA. Ataki te miały wywołać polski odwet na Ukraińcach, co z kolei wywołało reakcję UPA. Inna teoria obarcza takie „fałszywe sotnie UPA” odpowiedzialnością za zabójstwa dokonane na Ukraińcach.

Wkrótce po ukazaniu się pierwszego wydania książki Jana Białowąsa Wspomnienia z Ihrowicy na Podolu, opisującej zbrodnię w Ihrowcy w ukraińskim piśmie „Swoboda” 18 sierpnia 1998 r. ukazał się artykuł pt. Сповідь ката (pol. Spowiedź kata). Opisuje on literacko wspomnienia Dmytro Czernyhiwskiego, oficera KGB. W jej trakcie przypisuje on swojemu oddziałowi (NKWD) dokonanie zbrodni w Ihrowicy pod przebraniem banderowskim. Informacja o sprawstwie NKWD na podstawie wspomnienia Dmytro Czernyhiwskiego, znalazła się również w artykule Bogdana Huka w tygodniku „Nasze Słowo” z 8 lutego 2009 r.

W 2007 r. w archiwach ukraińskich odkryto informacje świadczące o tym, że część zbrodni w latach 1944-1950 przypisywanych UPA mogła być dziełem specjalnych jednostek radzieckiego NKWD. Pośród owych jednostek było także dużo utworzonych z byłych członków UPA pracujących dla NKWD. Służba Bezpieczeństwa Ukrainy (SBU) oświadczyła że około 150 takich specjalnych jednostek liczących 1800 ludzi działało do 1954 roku. Informacja ta została powtórzona w „Gazecie Wyborczej”.

Wspólne ustalenia podczas konferencji naukowych z udziałem polskich i ukraińskich historyków w 1999 r. doprowadziły do konkluzji, że sowieckie służby specjalne (NKWD i GRU) przyczyniały się do podsycania i rozwijania antagonizmów polsko-ukraińskich. Uznano, że zakres zaangażowania sowieckich służb specjalnych i hipotezy w tym zakresie są jednak nie do rozstrzygnięcia bez dostępu do dokumentacji tych służb, znajdującej się w utajnionych zbiorach specjalnych Federacji Rosyjskiej.